നമ്മുടെ ചിരികൾ വേദനിപ്പിക്കുന്നവർ. *********************************

കാലത്തു ദേഹം നുറുങ്ങുന്ന ശരീരവേദനയും അടക്കി പിടിച്ചാണ് സർജറി എന്ന ചുരുക്കപ്പേരിൽ അറിയപ്പെടുന്ന ഡോക്ടർസ് ക്ലിനിക്കിൽ എത്തിയത്.

ഇവിടുത്തെ ഒരു രീതി അനുസരിച്ചു നമ്മുടെ രോഗം ആദ്യം സ്ക്രീൻ ചെയ്തു ചെറിയ രോഗങ്ങൾക്കു മരുന്ന് തരുകയും രോഗത്തിന്റെ കാഠിന്യമനുസരിച്ചു വിവിധ ആസ്പത്രികളിലേയ്ക് റഫർ ചെയ്യുകയുമാണ് പതിവ്. ഈ ഡോക്ടർസ് ക്ലിനിക് അപ്പോയ്ന്റ്മെന്റ് കിട്ടുക തന്നെ നല്ല ബുദ്ധിമുട്ടുളള കാര്യമാണ്. അത് പോലെ ശരീരകഅസ്വസ്ഥതകൾ ഉണ്ടെങ്കിൽ മാത്രമേ അവർ സന്ദർശനാനുമതി തരൂ.

ഇത് പറയാൻ കാരണം അത് കൊണ്ട് തന്നെ അവിടെ ഇരിക്കുന്നവർ എന്തെങ്കിലും തരത്തിൽ ഒരു ശാരീരിക ബുദ്ധിമുട്ടുള്ളവരാകും എന്ന് പറയാനാണ്.

നമ്മൾ ഈ ക്ലിനിക്കിൽ എത്തിയാൽ അവിടെ സ്ഥാപിച്ച മിഷ്യനിൽ നമ്മുടെ പേര് ലോഗ് ഇൻ ചെയ്യാം അപ്പോൾ അപ്പോയ്ന്റ്മെന്റ് കൺഫേം ആകും. പിന്നെ നമ്മുടെ സമയമാകുമ്പോൾ അവിടുത്തെ സ്ക്രീനിൽ നമ്മുടെ പേരും ഡോക്ടറുടെ പേരും പോകണ്ടേ റൂം നമ്പറും തെളിഞ്ഞു വരും.

അത് വരെ നമുക്കു വേദന കടിച്ചു പിടിച്ചു ഇരിക്കുകയോ, അവിടെയുള്ള മാസിക വായിക്കുകയോ, ചുറ്റുമുള്ളവരെ കത്തി വെച്ച് വെറുപ്പിക്കുകയോ ആവാം. സാധാരണ ആരോടെങ്കിലും ഒന്ന് സംസാരിക്കാനോ ഒന്ന് ചിരിച്ചു അന്തരീക്ഷത്തിനു അയവു വരുത്താനോആണ് ശ്രമിക്കാറ്. ഇന്ന് അതിനു പോകാതെ എന്നിലേയ്ക്ക് തന്നെ ഒതുങ്ങി ഇരികുകയിരുന്നു.

എന്റെ അടുത്ത് ചൈനയിൽ നിന്നോ മറ്റോ ഉള്ള ഒരു കുടുംബമാവണം. കൂടെയുള്ള സ്ത്രീക്കാണ് എന്ന് തോന്നുന്നു വയ്യഴിക. അവരുടെ മുഖം ഇടക്കിടയ്ക് വേദന കൊണ്ട് പുളയുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

ഞാൻ വീണ്ടും ഫേസ്ബുക്കിൽ ICU വിന്റേ പേജ് തിരഞ്ഞു മനസ്സ് ഏതൊക്കെയോ ചിരിചിന്തകളിൽ കൊരുത്തിടാൻ ശ്രമിക്കുകയും.

അപ്പോഴാണ് ഒരു ബഹളം. റിസപ്‌ഷനിസ്റ് ഒരു പേര് വിളിക്കുന്നു. അവിടെ ഇരുന്നവർ എന്നെ ചൂണ്ടികാണിക്കുന്നു, എന്നെയാണ് വിളിക്കുന്നത് എന്ന അർഥത്തിൽ, 'ഞാൻ പറഞ്ഞു അല്ല, അപ്പോൾ എല്ലാവരുടെയും ശ്രദ്ധ മറ്റേ സ്ത്രീയിലായി' നേഴ്സ് റൂം ഇൽ നിന്ന് ഇറങ്ങി വന്നു അവരെയും കൂട്ടി അകത്തു പോയി. ആ സ്ത്രീയുടെ വെപ്രാളവും നിസ്സഹായതയും, സ്വന്തം പേര് വിളിക്കുമ്പോൾ (തെറ്റായി ആവാം വിളിച്ചിട്ടുണ്ടാവുക - വിദേശീയർ നമ്മുടെ പേരുകൾ ഉച്ചരിക്കുമ്പോൾ മിക്കപ്പോഴും തെറ്റുവരാം) അത് സ്വന്തം പേരാണ് എന്ന് തിരിച്ചറിയപ്പെടാതെ പോയതിലുള്ള ജാള്യതയും, അവർ വേദനയിലും കൂടുതൽ ചുരുങ്ങുന്നതായി തോന്നി.

അവർക്കു പിന്നിൽ പൊട്ടിച്ചിരികളും അടക്കി ചിരികളുമായി ഇതര രോഗികളും. ആ ചിരികളിലേയ്ക്ക് അവർ ഒന്ന് തിരിഞ്ഞു നോക്കി. അവരുടെ കണ്ണ് നിറഞ്ഞിരുന്നു എന്റെയും. മനസുകൊണ്ടു കണ്ണൊന്നടച്ചു ഞാൻ സാരമില്ല എന്ന് പറഞ്ഞു അവരതു കേട്ടോ ആവോ?

എന്റെ ഊഴം വന്നപ്പോൾ എന്റെ പുറകിലും ചിരികൾ മുഴങ്ങിയോ എന്നെനിക്കറിയില്ല.

പക്ഷെ ഒന്നറിയാം ഇത്തരം ചുണ്ടുകോട്ടിയ അനേകം ചിരികൾക്കു ഇടയിലാണ് നാം ജീവിക്കുന്നത്.

പുഞ്ചിരി എന്ന ഏറ്റവും മനോഹരമായ സ്നേഹമാർഗ്ഗം നൽകാൻ കഴിയുന്ന അതെ ചുണ്ടുകൾകൊണ്ട് നാം മനുഷ്യനെ മുറിപ്പെടുത്തുന്ന ചിരികൾ ചിരിക്കുന്നു...

ഏറ്റം ക്രൂരമായ ആയുധങ്ങളിൽ ഒന്ന്, ആഴത്തിൽ ആഴത്തിൽ പതിയുന്നത്.

DeepaPraveen

# പറയാതെവയ്യ