sketches

കൃഷ്ണ-പക്ഷം എന്ന കവിതക്കുള്ള മറുകുറിയാണിത്‌... കൃഷ്ണനേ കൃഷ്ണനായി അറിയുന്ന രാധയുടേ മനസ്സ്‌ വാക്കിലൂടെ വരചിടാന്‍ ഒരു വിഫല ശ്രമം കണ്ണാ തിരിച്ചറിയുന്നുവോ നീയിന്നു... വൃന്ദാവനത്തിലെ മങ്ങിയൊരീ നിഴല്‍? കങ്കണം ഇല്ലത്ത പൊല്‍ ചിലമ്പില്ലാത്ത സ്വപ്നങ്ങള്‍ കാണാത്തിരിക്കാന്‍ പഠിച്ചൊരീ പാവം മനസ്സിന്‍ മതിഭ്രമം മാത്രമോ നീയിങ്ങുവന്നതും എന്നെ അറിഞ്ഞതും? ഏങ്കിലും കണ്ണാ നിനക്കായി കൊരുക്കട്ടേ ഇന്നു ഞാന്‍ എന്റെയി കമ്പിത ഹ്രുദിന്റേ കണ്ണുനീര്‍ തുള്ളികള്‍... മാധവാ മൗലിലിയില്‍ ചാര്‍ത്തെട്ടെ ഞാന്‍ എന്റെ നഷ്ട സ്വപ്നങ്ങളാം സൗഗന്ധികങ്ങളേ... കാലം എറെ കടന്നിതിന്നെങ്കിലും കാളിന്ദി എനിക്കന്യമയെങ്കിലും കാത്തുവെഛു ഞാന്‍ എന്നെ നിനക്കായി കാര്യം ഇന്നതിനെറെയില്ലെങ്കിലും കാത്തിരുന്നിവള്‍ കാത്തിരിപ്പിന്നുമപ്പുറം വിഢിയെന്നോതി ചിരിചവരെത്രപേര്‍? ഭ്രാന്തിയെന്നാര്‍ത്തു വിളിചവരെത്ര പേര്‍? നീ വരിലെന്നും എല്ലാം ഒരൊര്‍മ്മയായി എങ്ങൊ മറഞ്ഞിരിക്കാം എന്നുമൊതിയോര്‍ എത്ര പേര്‍ എത്ര പേര്‍ എങ്കില്ലും മാധവാ എങ്ങനെ വിസ്മരിക്കും പ്രിയാ നീയെന്റെ സ്വപ്നാ വേഗങ്ങളില്‍ യാഗശ്വമായതും എണ്ണിയാല്‍ തീരാത്ത വാക്കിനാല്‍ നോക്കിനാല്‍ എന്നെ നിനക്കായി നീ കണ്ടെടുത്...

അത്‌ സൗഹ്രുദമായിരുന്നൂ... ഇലഞ്ഞി പൂക്കള്‍ കൊരുത്തുതന്ന സൗഹ്രുദം.. നാട്ടു മാവിന്‍ ചുവട്ടിലെ കണ്ണിമാങ്ങകള്‍ പെറുക്കി ചെറിയ പൂപാവാടയില്‍ കൂട്ടിയിരുന്ന കാലത്തേ കൂട്ട്‌... കുളത്തിലെ ഇളം ചൂടുള്ള വെള്ളത്തില്‍ കാലിട്ടിരുന്ന്...ഒരു ബാലരമയിലെ ലുട്ടാപ്പിയേയും കൂട്ടുസനെയും വായിച്ചത്ത്‌ ഞങ്ങള്‍ ഒന്നിച്ചായിരുന്നു... ഐസ്‌ ഫ്രൂട്ട്‌ വാങ്ങാന്‍ കുന്നിറങ്ങിവരുന്ന ലാസ്സറുചേട്ടന്റെ തകരം മണക്കുന്ന സൈക്കളിനു കാത്തിരുന്നിരുന്നതും ഞങ്ങള്‍ ഒന്നിച്ചായിരുന്നു... ദീപാരധനക്കുള്ള പൂക്കള്‍ ഇറുക്കുമ്പൊള്‍ നിറയെ പൂക്കുന്ന ചെമ്പരത്തിയില്‍ നിന്ന് ചുവന്ന പൂക്കള്‍ പൊട്ടിച്ച്‌ പൂക്കുടയില്‍ ഇട്ട്‌ തന്നിരുന്നതും... തൊഴുത്‌ മടങ്ങും വരെ അമ്പലത്തിന്റെ മുന്‍പിലെ ചെമ്പകത്തറയില്‍..ചെമ്പക പൂക്കള്‍കൊണ്ട്‌ കൂടാരമുണ്ടാക്കി കാത്തിരുന്നത്തും ഒരു സൗഹ്രുദമായിരുന്നു... അവളെ ഞാന്‍ ഒരു പേരിട്ടു വിളിച്ചു... "ചെമ്പകക്കുട്ടി" അവള്‍ എന്റെ കളിചെങ്ങാതിയായിരുന്നു...ആ പെണ്‍പള്ളികൂടത്തിലെ മുന്‍ നിരയില്‍ കൈ ചേര്‍ത്ത്‌ പിടിച്ചിരുന്ന കൊച്ചു പെണ്‍കുട്ടികള്‍ ഞങ്ങളായിരുന്നു... കുമ്പസാര രഹസ്യം പോലെ അവള്‍ പറഞ്ഞിരുന്ന വലിയ സ്വകാരിയങ്ങളില്‍... പപ്പയൊട...