Skip to main content

ഒരിത്തിരി പനിചൂടിനേ സ്നേഹിച്ചു പോവുന്നത്

ഒരിത്തിരി പനിചൂടിനേ സ്നേഹിച്ചു പോവുന്നത് ഇരുണ്ട ചവര്‍പ്പും പുളിപ്പും എരിവും മധുരവും കൂടി കലര്‍ന്ന ചുക്ക് കാപ്പി തൊണ്ടയില്‍ തടഞ്ഞു എന്റെ പനിചൂടിലെയ്ക്ക് ആഴ്ന്നു ഇറങ്ങുപ്പോഴാണ്. പാതി മുറിഞ്ഞു പെയ്യുന്ന ഇടവപ്പാതിയില്‍ ഒരു കരിമ്പടത്തിനുള്ളില്‍ സ്വയം ഒളിപ്പിച്ചു ഇരിക്കുമ്പോ നെറ്റിയില്‍ ഇരുവിരല്‍ നീളത്തില്‍ ഒരു വെളുത്ത തുണിശീല  കീറി നനച്ചിട്ട് അകില്‍ പുക കൊള്ളിച്ചു മുത്തശ്ശി ഒത്തിരി സ്നേഹം പകരുന്ന നിറയെ കഥകള്‍ പറയുന്നുണ്ടാവും. പലതും കാലങ്ങള്‍ക്ക് അപ്പുറം ഉള്ള പനികാല കഥകള്‍... പണ്ട് ആസ്പത്രികള്‍ ഇല്ലാതിരുന്ന കാലത്ത്, വസൂരി വന്നു ആളുകളെ ഒരു ദയയും ഇല്ലാതെ കൂട്ടി പോയിരുന്നതും, ഫര്‍ലോങ്ങ്കള്‍ക്ക് അപ്പുറം ഉള്ള ഏക കുംബോംണ്ടാരേ തേടി ആളുകള്‍ പുഴ നീന്തി പോയിരുന്നതും, ദീനം കണ്ടു തുടങ്ങുമ്പോ കാവില്‍ കുരുതി പുഷ്പാഞ്ജലി നേര്‍ന്നു ഇരുന്നതും ഓക്കേ അങ്ങനെ നൂറായിരം വട്ടം കേട്ട കഥകള്‍ ആണ്.
 ഇടയ്ക്കു പാതി കളിയായും കാര്യമായും അച്ഛന്‍ വന്നു പറയും "എന്തിനാ അമ്മ കുട്ടിയെ വെറുതേ പറഞ്ഞു പേടിപ്പിക്കുന്നത്‌"" "? " ഞാന്‍ പേടിച്ച്ചിരുന്നോ? ഉണ്ടാവാന്‍ വഴിയില്ല. മുത്തശ്ശിയുടെ മാറോട്‌ ചേര്‍ന്നിരുന്നു വീണ്ടും വീണ്ടും ആ കഥ സന്ദര്‍ഭങ്ങള്‍ ഓരോന്നും ഓര്‍ത്തു, മുതശ്ഷിയേ ഓര്‍മിപ്പിച്ചു വീണ്ടും വീണ്ടും പറയിപ്പിചിരുന്നത് ആ ആവര്‍ത്തനങ്ങള്‍ എന്റെ പനിചൂടിന്റെയ് ഭാഗം ആയിരുന്നത് കൊണ്ട് തന്നേയ് ആയിരുന്നു. 

മുത്തശ്ശി ഇല്ലാതെ ആയതിനു ശേഷം ഉള്ള പനികാലങ്ങളില്‍ വെളുത്ത പരാസിറ്റമോള്‍ ഗുളികകള്‍ കൈയില്‍ തന്നു അമ്മ പറയും "ഇപ്പൊ മീനാക്ഷി അമ്മ ഉണ്ടായിരുന്നു എങ്കില്‍ ഇത് ഒന്നും തരാന്‍ സമ്മതിക്കില്ല, കടുപ്പത്തില്‍ ഒരു ചുക്ക് കാപ്പി അല്ലാതെ". പിന്നേ എനിക്കും അമ്മക്ക് ഇടയില്‍ ഒന്നും പങ്കു വയ്ക്കാന്‍ ഇല്ലാത്ത ഒന്നും പറയാന്‍ ഇല്ലാത്ത കുറേ ഏറെ നിമിഷങ്ങള്‍ ഉണ്ടാവും. ഇടയില്‍ എപ്പോഴോ അമ്മ മഴ കടന്നു അമ്മയുടെ പശു കുട്ടിയെ വിളിച്ചു പറമ്പിലേയ്ക്ക് ഇറങ്ങിയിട്ടുണ്ടാവും, അല്ലെങ്കില്‍ നനഞ്ഞ വിറകു കൊളിയേ ശപിച്ചു വീണ്ടും വീണ്ടും അടുപ്പിലേക്ക് ഊതി കണ്ണുനിറച്ചു നില്‍ക്കുണ്ടാവും. 

ഇവിടെ ഇപ്പൊ അമ്മ ഇല്ല, മഴ ഇല്ല, നനഞ്ഞ വിറകു അടുപ്പില്ല. ഞാനും എന്റെ പനിചൂടും ഇത്തിരി മടിയും മാത്രം. പുറത്തു പാറി കളിക്കുന്ന മഞ്ഞിന്‍ കണ്ണങ്ങള്‍.., ആത്മാവ് വരെ ആഴ്ന്നു ഇറങ്ങി വേദനിപ്പിക്കുന്ന തണുപ്പ്. എന്നാല്‍ അമ്മയുടെ മുതശ്ഷിയുടെയ് മാതൃ ഭാവങ്ങളുടെയ് എല്ലാം കനിവ് ഇവിടെയും എന്നെ തേടി എത്തുന്നു. മടി പിടിച്ചു ഇരിക്കാതെ പോയി ഒരു നല്ല ചുക്ക്കാപ്പി ഇട്ടു കുടിക്കാന്‍ ഒരു അമ്മ മനസ് എന്നോട് പറയുന്നു. നമ്മെ കരുതുന്ന ഓരോ വാക്കും "ജീവിതത്തിനു",  "ജീവിചിരിക്കുന്നതിനു"  മൃത സഞ്ജീവനി ആണ് എന്ന തിരിച്ചറിവ് പാതി ജീവിതം പിന്നീട്ടു എന്ന തോന്നല്‍ ഉണ്ടാവുമ്പോള്‍ നമ്മളില്‍ കൂടി വരാം അല്ലേ?. 

പനിയുടെ ചൂടില്‍, ആഴ്ന്നു ഇറങ്ങുന്ന ചുക്ക് കാപ്പിയുടെ ചവര്‍പ്പില്‍ എന്റെ നരച്ച നീല സഞ്ചിക്കുള്ളില്‍ എന്തൊക്കയോ കുത്തി നിറച്ചു ഞാന്‍ മഞ്ഞിലെയ്ക്ക് ഇറങ്ങുന്നു....പുതിയ ആഴ്ച, ഡയറിയില്‍ മാസങ്ങള്‍ക്ക് മുന്‍പേ കോറിയിട്ട നീല അക്ഷരങ്ങള്‍ പറഞ്ഞു തരുന്ന തിരക്കുകള്‍.....
സമയം ഒന്നിനും അവധി അനുവദിച്ചു തരുന്നില്ല ഒരു പനിക്കു പോലും.

Comments

Cv Thankappan said…
രചന നന്നായിരിക്കുന്നു.
ഗതകാലസ്മൃതികളെ തൊട്ടുണര്‍ത്തി
നൊമ്പരത്തിന്‍റെ അലകള്‍ സൃഷ്ടിക്കുന്ന
കഥ.ഭാഷാഘടനയിലും,അക്ഷരങ്ങളിലും
ഒന്നു ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്നെങ്കില്‍ കഥ കുറെകൂടി
മനോഹരമാക്കാമായിരുന്നു.
ആശംസകളോടെ.
സി.വി.തങ്കപ്പന്‍
കാലം അങ്ങിനേയാണ് ഒന്നിനും നമ്മളെ അനുവദിക്കില്ല, സൗജന്യമായി. അതിനായി നന്നായി പ്രയത്നിക്കണം. അപ്പോ കാലം എല്ലാതിനും ഉണ്ടാവും, ആശംസകൾ.
Unknown said…
വളരുംതോറും നഷ്ടമാവുന്നത് പോയകാലത്തിന്റെ നന്മകളാണ്. നാളെ പുതുതലമുറയ്ക്ക് പറയാനുണ്ടാവുക കംപ്യൂട്ടര്‍ ഗെയിമുകളെക്കുറിച്ചും വെസ്റ്റേണ്‍ ഫുഡിനെക്കുറിച്ചുമൊക്കെയാവും. ഓര്‍മകളെ തൊട്ടുണര്‍ത്തിയ ഈ പോസ്റ്റ് അവയെക്കുറിച്ചോര്‍ത്ത് സങ്കടപ്പെടാനും എനിക്കവസരം നല്‍കി. നന്ദി ദീപ.
(plz remove word verification)
Unknown said…
0o kidu . avicharithamayi ettipettadanivide ... nalla rachana .. kaalaghttangaliloode kadannu inninte illaymaye pattti oormapeduttunna ezuttuu..

follow cheyyunnu ...
ums
Anonymous said…
ade njanum avicharidamaye ethippettadanu...ormmakal nomparappeduthunna edo nimishathil enthokkeyo thiranju nadannapol kandu....enkku nashtappetta nimishangale..
ആകസ്മികമായി ഇവിടെ വന്നെത്തിയതാണ്. ചിലത് നമ്മളിഷ്ടപ്പെടുന്നത് വിശ്വോത്തരമായതുകൊണ്ടാവില്ല, മറിച്ച് നമമ്ുടെ മനസ്സിന്റെ വിഹ്വലതകളും വേവലാതികളുമാണ് അതിലും പകര്‍ന്നിരിക്കുന്നത് എന്നാവും. മുളപ്പൂവ് തേടിയുള്ള എന്റെയാത്ര ഇവിടെ അവസാനിക്കുന്നു. ഇനിയുമെഴുതുക, ധാരാളമെഴുതുക.

Popular posts from this blog

24.എന്റെ നഗരം...

എന്റെ നഗരം... ഒരേ സമയം എനിക്ക്‌ അന്യവും സ്വന്തവുമായ നഗരം... നരച്ച ആകാശവും നനഞ്ഞ വഴികളുമായി...എന്റെ മഴപുലരികളില്‍ എന്നെ കാത്തിരുന്ന നഗരം... ഒരു കൊചു ഗ്രാമത്തില്‍ നിന്നും കാലത്തെ എത്തുന്ന ചുവന്ന നിറമുള്ള ബസ്സിലെ അവസാന യാത്രകാരിയായി ഞാന്‍ എത്തുന്നതും കാത്തിരിക്കുന്ന നഗരം..എത്ര വര്‍ഷങ്ങള്‍ ആവുന്നു ഞാന്‍ ഇതേ വഴികളിലുടെ യാത്ര തുടങ്ങിയിട്ട്‌... ആദിയ യാത്ര...അത്‌ എന്റെ ഒര്‍മ്മയില്‍ ഇല്ല...അമ്മയുടെ ഓര്‍മ്മകളില്‍ അത്‌ ഉണ്ടാവും വലിയ ആസ്പത്രിയില്‍ ഒരു ചെറിയ പഴം തുണിയില്‍ പൊതിഞ്ഞ എന്നെയും ചേര്‍ത്ത്‌ കിടന്നത്‌ എനിക്ക്‌ പനിയായിരുന്നു അത്രേ വലിയ പനി...(എന്തോ പനിക്ക്‌ എന്നെ വലിയ ഇഷ്ടമാണു...ഒരിത്തിരി കുളിരു തന്ന് ഓര്‍മ്മ വെച്ച നാള്‍ മുതല്‍ അത്‌ എനിക്ക്‌ ഒപ്പം ഉണ്ട്‌) പിന്നീട്‌ ഒരു മല്‍സര വേദി തേടി തോള്‍ സഞ്ചിയില്‍ വാട്ടര്‍ ബാഗും കടല മിട്ടായിയും നിറച്ച്‌...വെള്ളയും നീലയും യൂണിഫോമില്‍..സാറാ റ്റീച്ചര്‍ടെ കൈ പിടിച്ച്‌ റോഡ്‌ ഓടി കടന്ന പാവാടക്കാരി ഞാന്‍ ആയിരുന്നു കാലങ്ങള്‍ക്കു ഇപ്പുറം കുന്നും മലയും പുഴയും കാവും കുളവും ഉള്ള നാട്‌ വിട്ട്‌...ഈ നഗരപ്രാന്തത്തിലെ കലാലയത്തിന്റെ ഭാഗമായപ്പൊ നോവും നൊമ്പരവും കലര്‍ന്ന നഗ

...

അവിവാഹിതയായ പെണ്ണ് പ്രണയത്തെ കുറിച്ച് എഴുതിയാൽ അവൾ പ്രണയിനി വിവാഹിതയായ പെണ്ണ് പ്രണയത്തെ കുറിച്ച് എഴുതിയാൽ അവൾക്ക് വിവാഹ പൂർവ ബന്ധം വിവാഹത്തിനും അപ്പുറം ജീവിതം ഉണ്ട് എന്നറിയുന്ന സ്വതന്ത്രയായ പെണ്ണ് പ്രണയത്തെ കുറിച്ച് കുറിച്ചാൽ അവൾ അപഥ സ്ഞ്ചാരിണ്ണി ഒരുവളുടെ നീരീക്ഷണങ്ങൾ അവൾ ആണ് എന്ന് തീർപ്പ് കൽപ്പിക്കുന്ന സമൂഹത്തിനു നമ്മുക്ക് തീകൊണ്ട് തീർത്ത ത്രീഡി കണ്ണട കൊടുക്കാം സമീറ* നീ കരയാതിരിക്കു. .......................... പേര് സാങ്കല്പ്പികം എങ്കിലും ആ കണ്ണീർ പരിചിതം

I forgive the tears I was made to shed, I forgive the pain and thedisappointments, I forgive the betrayals and the lies, I forgive theslanders and intrigues, I forgive the hatred and persecution, I forgivethe blows that hurt me..

I forgive the tears I was made to shed, I forgive the pain and the disappointments, I forgive the betrayals and the lies, I forgive the slanders and intrigues, I forgive the hatred and persecution, I forgive the blows that hurt me.. , a photo by {deepapraveen very busy with work..back soon on Flickr. Dear, I don't know what are you doing now, at this moment, when I am writing this.  I just felt , I should be talking to you right at this very moment, before I change my mind. This moment is destined for talking to you.  Do you believe in signs? Do you believe in the magic of words? Do you believe in travelling with time and with in time? If you revert the question back to me my answer is I don't know. That means I am not sure about the answers. But I often came across them and asked me, ordered me or teased me to believe in them. Well, them may be suggestive but they were/are there, in my life. So I am just wondering have you ever felt the same? I want to tell you abou