എനിക്കിത് മഴയില്‍ നനയുന്ന കര്‍ക്കിടക സന്ധ്യകളുടെത് മാത്രമല്ല. നാവില്‍ ചോല്ലെറിന്റെ ചന്തം ആദ്യം ചാര്‍ത്തി തന്ന മുത്തശിയുടെ ഓര്‍മ്മകളുടെത് കൂടിയാണ് . ഞാന്‍ ആദ്യം കേട്ട കാവ്യ ഭംഗിയുടെ ഈണം, അതിന് ഭസ്മത്തിന്റെ മണമുണ്ട്, ഒരു മുത്തശ്ശി മടിയുടേ ചൂടുണ്ട്. ചൊല്ലുന്ന വരികളുടെ താളത്തില്‍ പതിയെ ചലിക്കുന്ന ഒരു വലിയ ശരീരത്തില് ഒട്ടിച്ചേര്‍ന്നിരിക്കുന്ന മൂന്നു വയസ്സുകാരിയുടേ ജാഗരൂഗമായ മനസ്സിന്‍റെ ചിത്രമുണ്ടത്തില്‍.
"ഇന്നു നീ കാനനത്തിനു പോയിടീല്‍
എന്നേയും കൊണ്ടുപോകേണം മടിയതേ " എന്ന് ചൊല്ലുമ്പോള്‍ മനസ്സിടറുന്ന ഒരമ്മ മനസ്സിനോട് ചേര്‍ന്നിരിക്കുന്ന കുഞ്ഞു മനസ്സ്. പിന്നീടുള്ള അനവധി രാമ യാത്രകളിലൂടെ ആ കുഞ്ഞു നാവ് ചൊല്ലി ഉറച്ചു. എങ്കിലും അക്ഷരപിശക് വരുന്ന മാത്രയില്‍ ഉമ്മറ കോണില്‍ കൈകൂപ്പി കണ്ണടച്ചിരിക്കുന്ന ഒരു പഴമനസ്സ് അത് തിരുത്തി ചൊല്ലിച്ചു. രാമായണം ഒരു കാവ്യമാണ്, അത് ഒരു യാത്ര ആണ് എന്നും , എന്നും ആയാത്രയില്‍ ഭക്തിയും വിഭകതിയും ഒരു പോലെ പ്രധാനമാണ് എന്നും പറയാന്‍ ആ മുത്തശി ഭാഗ്യം ഉണ്ടായിരുന്നു ആ കുട്ടിക്ക്. അവള്‍ പിന്നെ Nietzshe വരികളില്‍ വായിച്ചതും ആ മുത്തശ്ശി യുടേ വിശ്വാസം തന്നേ ആയിരുന്നു .'"Faith" means not wanting to know what is true' വിശ്വാസങ്ങള്‍ അടിച്ചെ ല്പ്പിക്കാതിരുന്ന ബാല്യത്തിനു നന്ദി.
'നീ പാര്‍ത്ത് ഞാനിരുന്നിമുന്നം
ദേവകളോടും കമലാസനോടും' എന്ന് പുറത്തേ ഇരുട്ടിലേയ്ക്ക്‌ നോക്കി ചൊല്ലുമ്പോള്‍ മഴയില്‍ നനഞ്ഞ് വന്ന്‍ ഉറക്കേ 'ക്ഷീരവാരിധി തീരത്തിങ്കല്‍ നിന്നരുള്‍ ചെയ്തു ' എന്ന് ചൊല്ലുന്ന ഒരച്ഛന്റെ സ്വരം ഉണ്ടത്തില്‍, എന്റെ നിറുകയില്‍ വീണിരുന്ന നനഞ്ഞ ഉമ്മകളുടെയ് ഓര്‍മ്മ ഉണ്ടത്തില്‍.
പിന്നെ ബാല്യത്തില്‍, കൌമാരത്തില്‍, യവ്യനത്തില്‍ എത്ര രാമായണ കാലങ്ങള്‍. .ജീവിതാവസ്ഥകള്‍ക്ക് അനുസരിച്ച് , കടന്നു പോകുന്ന വരികളിലുടെയ് പ്രണയവും, വിരഹവും , വിരക്തിയും അറിഞ്ഞ നാളുകള്‍.
പിന്നീട് ഓര്‍മ്മയുടെ വാതിലുകള്‍ എല്ലാം കൊട്ടിയടച്ച് , എന്റെ മുത്തശ്ശി , എന്റെ അച്ഛമ്മ , ഒരു വലിയ യാത്രക്ക് ഒരുങ്ങി വെള്ള പൂക്കള്‍ ഉള്ള പുതപ്പ് പുതച്ച് കിടന്ന എണ്ണ മറ്റ ദിനരാത്രങ്ങള്‍. . ആ കട്ടിലിനരുകില്‍ ഇരുന്ന്‍ നാളും പക്കവും തിഥിയും നോക്കത്തേ , മുത്തശ്ശിക്ക് കേട്ട് രസിക്കാന്‍ പതിഞ്ഞ സ്വരത്തില്‍ രാമന്റെ കഥ പാടിരുന്ന എന്റെ അമ്മ. ആ നിമിഷങ്ങളില്‍ ഏറ്റവും സ്നേഹാപൂര്‍ണ്ണമായി എന്റെ അമ്മയേ നോക്കിയിരുന്ന എന്റെ മുത്തശ്ശിയുടെയ് കണ്ണുകള്‍. ആ നിമിഷങ്ങളില്‍ അവര്‍ക്ക് ഒരേ മുഖശ്ചായ ആയിരുന്നു. ജന്മം കൊണ്ടലെങ്കിലും ആത്മാവുകൊണ്ട് അവര്‍ അമ്മയും മകളുമായിരുന്നു.
ഇന്ന് രാമായണ മാസത്തേ വരവേല്‍ക്കാന്‍ മുത്തശ്ശി ഇല്ല. എങ്കിലും എന്റെ അമ്മയുടേ ഓരോ ദിവസത്തിലും എന്റെ അച്ഛമ്മയുടെ ഓര്‍മ്മകള്‍ ഉണ്ട് എന്ന് അറിയുമ്പോള്‍ , ഞാനും അറിയുന്നു , എന്റെ അമ്മമാരേ മുത്തശ്ശി മാരെ ജീവന്റെ അവസാനം വരെ ഞാനും നെഞ്ഞെറ്റ്ണം എന്ന്.
രാമായണം അത് , നമ്മുടെ പൈത്രുകങ്ങളുടെയ് ഓര്‍മ്മപ്പെടുത്തല്‍ , അത് ഒരു യാത്രയാണ് തലമുറകളില്‍ നിന്ന്‍ തലമുറകളിലേക്ക് ... കാവ്യ ഭംഗിയുള്ള യാത്ര ...
ഓരോ യാത്രയില്‍ അത് പകര്‍ന്നു തരുന്ന കാഴ്ചകള്‍ വ്യത്യസ്തമാണ് .
യാത്ര തുടരുകയാണ് .
'വത്സ സ്വുമിത്ര കുമാര നീ കേള്‍ക്കണം
മത്സരാന്ധ്യം വെടിഞ്ഞു എന്നുടെ വാക്കുകള്‍ ..."
Comments
kure oormakale unartti ....
mazayude yum sandya nerathe vilakkinteyum manom oormapedutti..
good one deepa..keep writing ..
ella bhavukangalum
ആശംസകള്‍